Jak dostrzec swoją wartość?

Witajcie,

usiądźcie lub połóżcie się wygodnie biorąc wcześniej do rąk kubek ulubionego napoju jakby wciąż trwała kwarantanna. Nie, wiecie co? Udawajmy nieistnienie koronawirusa, przecież to tylko spisek wszystkich rządów krajów na świecie. A teraz rusz głową i użyj wyobraźni. Tylko wydaje Ci się, że żyjesz w tym miejscu gdzie przebywasz mając kontrolę nad swoją egzystencją.

 

Wiecie kto miał niesamowitą wyobraźnię? Ania z Zielonego Wzgórza. Ta rudowłosa dziewczyna, nie dostrzegająca swojego zewnętrznego piękna, widziała nie tylko w ludziach, ale również w świecie to czego nie dostrzegali inni. Potrafiła zobaczyć głębię ducha każdego poznanego, napotkanego człowieka. Marzycielka jakich mało, czasami buntowniczka stawiająca na swoim w ważnych sprawach, ale również zbyt emocjonalnie podchodząca do niektórych decyzji oraz sytuacji. 

Obejrzałam ,,Anię z Zielonego Wzgórza" Netflixa tydzień temu, początkowo nastawiona sceptycznie. Pierwszy odcinek ma wymiar filmu pod względem długości, natomiast fabularnie jest nadzwyczajnie przeciągnięty. Jednak z każdym kolejnym epizodem zaczęłam się przekonywać, choć momentami główna bohaterka była nad wyraz infantylna jak na swój wiek. Tak przynajmniej odbiera to widz porównując zachowanie dziewczyny z obecnymi czasami. Kto w wieku powyżej 12 lat skacze z radości śpiewając piosenki albo ekscytując się z wykonywania każdej czynności? Raczej nikt patrząc nie tylko na mentalność młodzieży, ale i ilość energii drzemiącej w człowieku. Jasne, że na przestrzeni (akcja serialu rozgrywa się pod koniec XIX w.) lat wiele aspektów życia się zmieniło. Wprawdzie panienka Shirley-Cuberth była naprawdę oczytana otwierając tym samym klub artystów tworzących historie lecz jej niektóre reakcje odebrałam jako wyolbrzymione. Przyrzeczenia przyjaźni w wieku 13 lat jakby dziewczynki co najmniej cofnęły się o 5 lat albo zajście w ciążę poprzez dotykanie przeciwnej płci w wieku 16 lat. XD Komiczne... dla obecnego wieku, bowiem trzeba pamiętać o akcji powieści/serialu rozgrywającej się w II połowie XX wieku.

Do czego dążę? Serial jest bardzo pozytywny, momentami aż nazbyt entuzjastyczny. Ania jest koszmarnie optymistyczną osobą czego najwyraźniej jej rówieśniczki nie rozumieją. Nigdy nie rozumiałam dlaczego inne dzieciaki dokuczają tym pomysłowym, które swoim sposobem bycia nikomu nie przeszkadzają. Ktoś odbiega w pewnym stopniu od normy? Utrudnijmy mu życie pomimo już obecnych trudności. Inność do początku XXI wieku nie była za dobrze odbierana co się zmieniło w ciągu ostatnich lat. W końcu to stało się uznawane za wartościowe, a aby to zrozumieć należy zajrzeć w głąb siebie. Ta droga ma wiele przeszkód na swojej, aczkolwiek to podstawa do poznania własnego umysłu.