Prima Aprilis to całe moje życie - pamiętnik epidemii #2

Nie obchodzę Prima Aprilis, ponieważ moje życie to jeden wielki żart.

Na powyższy temat mogłabym się prześcigać z niejedną osobą w bitwie na argumenty. Kto się więc podejmuje wyzwania? Haha, nie. Życie jest za krótkie na narzekanie (choć to też trzeba z siebie czasami wyrzucać). Jeszcze kilka miesięcy temu było narzekanie na ludzi pokroju ,,Netflix&Chill", a teraz oni (i my przyłączając się do tej grupy) możemy uratować świat nie wychodząc z domu! ,,Cały świat się do góry nogami wywraca" realnie można podsumować. Bo żeby najbardziej ruchliwa grupa ludzi, ta poniżej 18 lat nie mogła wychodzić wcale poza obszar miejsca zamieszkania? No skandal! A nuż się jutro okaże, iż to był tylko niewinny żart ze strony rządu zamiast kolejnego zaostrzenia przepisów. W końcu tu o humor chodzi, nie? Pozytywne (albo przynajmniej) obiektywne podejście do sedna sprawy co by nie zwariować oraz nie pozwolić zwariować innym. 

Przyklej mema na sedesie.

I to najlepiej w tematyce koronawirusa podchodząc do tematu dowcipnie. Tylko pomyśl: ktoś rano z Twojej rodziny idzie za potrzebą do łazienki. Powoli wstaje, rozciąga się i przeciera oczy rękoma jednocześnie wkładając na stopy mięciutkie kapcie, po czym wciąż nie obudzony idzie do toalety. Najpierw otwiera drzwi, za którymi po lewej stronie stoi muszla sedesowa. Podnosi ochoczo jej klapę chcąc już siadać, a tam głowa jednego z (nie)polskich polityków życzy mu uprzejmie ,,powodzenia" lub ,,miłego dnia".

Joker - mój ulubiony arcywróg superbohatera, zgadnijcie więc kto jest moim naj superbohaterem?

Żarty nie muszą być super śmieszne,, byleby nie były złośliwe czy szkodliwe. Jeśli ktoś przegapił urodziny bliźniaków Weasley to nie tylko w ciągu kilku następnych dni, ale chociażby do końca trwania pandemii w Polsce należałoby dorzucić sobie (i bliskim) dowcipów.